#VISIT : 'Based On True Stories' เรื่องจริงไม่อิงนิยาย ตามสไตล์ Juli Baker และ เตว-จารุวัฒน์

#VISIT : ‘Based On True Stories’ เรื่องจริงไม่อิงนิยาย ตามสไตล์ Juli Baker และ เตว-จารุวัฒน์

date : 11.กันยายน.2018 tag :

ยุคแม่งอนที่ปารีส

เรา “ภาพวาดแบบนี้มีชื่อเรียกในทางศิลปะมั้ย”

เธอ “เรียกว่าศิลปะแบบยุคแม่งอนที่ปารีส”

เรา “ฮะ?!”

เธอ “ไม่ต้องไปหาในกูเกิลนะ ไม่เจอหรอก”

เรา “………..”

และเราอีกรอบ “………..”

จุดเริ่มต้นของบทสนทนามึนๆ ตามมาด้วยการเม้าต์มอยชาวบ้าน (อีกแล้ว!) ระหว่างเรากับ ป่าน – ชนารดี ฉัตรกุล ณ อยุธยา หรือนักวาดภาพอิสระที่หลายคนรู้จักในชื่อ Juli Baker and Summer และ เตว – จารุวัฒน์ น้อมรับพร ศิลปินที่เราเคยไปเยี่ยมเยือนใน Jaruwat : Mostly People นิทรรศการเดี่ยวครั้งแรกของเขาเมื่อไม่นานมานี้

Based On True Stories คือนิทรรศการครั้งที่ 2 ของ เตว- จารุวัฒน์ ที่โชว์คู่กับ ป่าน Juli Baker ซึ่งคราวนี้เป็นโชว์ครั้ง 3 ของเธอก็จริง แต่งานของ Juli Baker ที่ทั้งทำร่วมกับแบรนด์และงานส่วนตัวนั้นเหมือนว่าจะอยู่ในสายตาเรามาตลอด และคงนับนิ้วไม่ถ้วนเเน่ๆ ว่าเธอทำอะไรบ้าง แต่เราก็ยังไม่เคยมีโอกาสได้เจอเธอจริงๆ เสียที จนกระทั่งวันนี้ที่แกลเลอรี่ Yelo House ชวนเพื่อนซื้ในชีวิตจริงคู่นี้มาแสดงงานพร้อมกันซะเลย

ทำ– ก่อน– คิด

“ถ้าในแง่ของการทำงาน ป่านทำงานมานานกว่าเราอีกนะ แต่เราก็คุยเล่นกันแบบนี้แหละ ไม่ถึงกับต้องคลานเข่าเข้าหากันแบบ ‘คุณป่านคะ’ ขนาดนั้น” คู่หู Duo ในโชว์และในชีวิตจริงเริ่มเม้าต์มอย

วิธีการทำงานในโชว์ครั้งนี้คือทั้ง 2 ต่างคนต่างวาดรูปอยู่แล้ว พอ Yelo House ชวนมาทำโปรเจ็กต์ จึงค่อยเอาที่วาดไว้มารวมกัน แล้วค่อยมาคิดคอนเซ็ปต์เอาทีหลัง แต่จริงๆ ทั้งคู่ก็บอกว่ามันไม่ได้มีคอนเซ็ปต์อะไรมากหรอก

เตวบอกกับเราว่า กระบวนการคิดของเขาต่างกับคนที่เรียนกราฟิกดีไซน์ หรือเรียนโฆษณามา พวกนั้นจะมีกระบวนการคิดอีกแบบหนึ่ง คือคิดคอนเซ็ปต์เรื่องที่จะเล่าก่อน วางสตอรี่นู่นนี่ แล้วค่อยสร้างงาน แต่ตัวเขา พอเห็นอะไรที่เป็นวัตถุดิบได้ก็ลงมือวาดเลย ไม่ได้เริ่มทำงานจากคอนเซ็ปต์ แล้วกระบวนการนี้ดันเป็นการทำงานที่คล้ายกับป่าน ซึ่งเขาเรียกมันว่าการ ‘ไหลไปเรื่อยๆ’

วิธีการคิดนี้ไม่ถึงกับทำให้งานหลุดธีมหรือไม่เหมือนกันโดยสิ้นเชิงขนาดนั้น สิ่งที่มันจะทำให้งานหลุดจากกันบ้าง สำหรับตัวเขา อาจเป็นการ ‘เปลี่ยนผ่าน’ ทางความคิดในแต่ช่วงวัยหรืออายุการทำงานมากกว่า เพราะทั้งเตวและป่านก็ยังวาดจากวัตถุดิบเดิมที่พวกเขาสนใจอยู่ ไม่ว่าจะเป็นคน สัตว์ สิ่งของ สถานที่ หรืออะไรก็ตามที่ผ่านเข้ามาในหัวและในแว่นสายตาของทั้งคู่

พวกเขาแค่ไปนั่งอยู่ในสวน เห็นต้นไม้ เห็นคน หรืออาจจะเห็นแมวสักตัว แล้วก็วาดออกมา

เกาหลี (เหนือ)

“เนี่ย สาวเกาหลีในร้านกาแฟ เกาหลีเหนือ ดูมีประเด็นขึ้นมาทันทีมั้ย ฮ่าๆ”

ป่านเดินมาบอก ขณะเรากำลังดูภาพไปเรื่อยๆ ทำให้เราต้องหันกลับวิเคราะห์ภาพนั้นอย่างจริงจังอีกรอบว่าเป็นสาวเกาหลีเหนือจริงหรือเปล่า!

งานของทั้งคู่เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นรอบตัว ไม่ได้มีประเด็นสังคมมากมายนักอย่างที่ศิลปินบางคนมักจะหยิบมาเล่า ป่านบอกว่าจริงๆ แล้วเตวเป็นคนมีสาระและซีเรียสพอตัว เขาจะชอบอ่านหนังสือหนักๆ เรื่องสังคม การเมือง อะไรของเขาอยู่เหมือนกัน

เมื่อเราหันมาถามเตวว่า อยากลองสร้างงานอะไรที่ได้ระบายความคิดเกี่ยวกับสังคมหรือการเมืองบ้างไหม เขาบอกว่าตอนนี้ยังไม่ได้อยากจะวาดเรื่องพวกนั้น ซึ่งเขาก็ไม่แน่ใจว่ามันจะทำให้เขาดูเป็นคนที่สนใจเฉพาะเรื่องของตัวเองหรือเปล่า แต่เราแอบเห็นด้วยกับเขาอย่างหนึ่งว่า เป็นธรรมดาที่เรื่องเล่า และวิธีการเล่าเรื่องของศิลปินแต่ละคนย่อมไม่เหมือนกัน

“แค่อยากให้ดูสนุก ไม่ต้องพยายามเข้าใจมันก็ได้” เขาว่า

งานของเขาก็อาจเป็นสุนทรียภาพอีกแบบหนึ่ง และเราก็แค่เสพสุนทรียภาพนั้น… เท่านั้นเอง

“เหมือนว่าคล้ายๆ คล้ายๆ ว่าจะเหมือน”

ระหว่างเราเดินดูภาพวาดเต็มเรียงรายกำแพง เอาจริงๆ งานของทั้งคู่คล้ายกันมากจนแทบแยกไม่ออกหากไม่สังเกตดีๆ ทั้งเส้นสายฉวัดเฉวียน และเส้นสีฉูดฉาด ทว่าลึกลงไปในรายละเอียด อารมณ์ในงานของ 2 คนนี้ แทบเป็นคนละเรื่องกันเลย

งานของเตวยังเหงาเหมือนเดิม และยังดำเนินเรื่องด้วยบุคคล บรรยากาศเงียบเชียบ พูดน้อย ครุ่นคิด คล้ายมีบางอย่างปริ่มอยู่ในใจ ราวกับว่ามีแค่ตัวเขากับคนในภาพเท่านั้นที่ได้ยินบทสนทนาระหว่างกัน ขณะที่งานของป่านดูสดใสไม่ต่างกับสีที่เธอใช้ เหมือนภาพวาดของเด็ก อย่างที่บางคนนิยามงานเธอว่า ‘Naive Art’ ดำเนินเรื่องด้วยคนบ้าง แมวตลกๆ บ้าง มีความอารมณ์ดีอยู่ในนั้น ซึ่งครั้งนี้มีแค่ภาพวาด ไม่ได้มีงานอินสตอลเลชั่นให้เล่นจุกๆ จิกๆ เหมือนโชว์ Please Make Yourself at Home ครั้งที่ผ่านมาของเธอ