ไม่ว่าจะเป็นวงการเพลงประเทศไหนๆ การผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนของศิลปินต่างๆ นั้นเกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลา บ้างเป็นหน้าใหม่ไฟแรง ออกอัลบั้มแรกก็ประสบความสำเร็จทั้งเงินทั้งกล่อง, บ้างยังคงมีผลงานอยู่อย่างต่อเนื่องในระยะเวลาไม่ต่ำกว่า 20 ปี, บางวงแยกย้ายออกมาทำงานเดี่ยว, บางวงปรับเปลี่ยนทีม, เปลี่ยนนักร้องนำ, เปลี่ยนมือกลอง มือกีตาร์, เพิ่ม-ลดสมาชิกก็ว่ากันไป บ้างหายจากวงการเพลงไปเลยก็มีไม่น้อย  จนมีคนถามผมว่า ถ้าเป็นไปได้อยากให้วงดนตรีวงไหนที่หายหน้าหายตาไปกลับมาทำเพลงด้วยกันมากที่สุด  จริงๆ แล้วผมเองก็มีหลายคำตอบในใจ แต่ถ้าให้เลือกมาแค่หนึ่ง “The Fin” น่าจะเป็นคำตอบที่ผมนึกถึง

The Fin ประกอบด้วยสมาชิก 3 คน คือ อุ๋ย-ทัศรินทร์ พันธุ์แพ, เจ้-วีรภัทร์ อิ่มแดง และ กบ-นิมิตร จิตรานนท์ ออกอัลบั้มราวๆ ปี 2542 โดยนำเสนอดนตรีในแบบอิเลคโทรนิกส์, ป๊อบ, ร็อค ที่ผสมเข้ากับซาวน์ที่เป็นเสียงธรรมชาติได้อย่างลงตัว นอกจากภาคของดนตรีที่ นิมิตร จิตรานนท์ ทำหน้าที่เรียบเรียงและโปรดิวส์นั้น ภาคของเนื้อร้องก็ได้นักเขียนเพลงใกล้ตัว ที่มีฝีมือและเข้าใจทิศทางเพลงของ The Fin เป็นอย่างดีมาช่วยเสริมทีม และแม้ในแต่ละเพลงของ The Fin จะมีความแตกต่างกัน แต่กลับกลมกลืนกันไปตลอดอัลบั้ม มีผ่อนหนักผ่อนเบาไปตามเพลงในแต่ละแทร็ค ราวกับว่า The Fin กำลังพาเราแหวกว่ายไปในทะเลกว้าง พาเราไปพบเจอความเปลี่ยนแปลงต่างๆมากมาย ทั้งชีวิต, ความรัก และความฝัน ในเพลงแต่ละเพลง

เปิดอัลบั้มด้วยเพลง “เธอ” มีเสียงกีตาร์โปร่งนำเป็นการทักทาย ตามด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ของของอุ๋ย ที่สร้างความประทับใจแรก ด้วยประโยคว่า “…เธอ…รู้ไหมฉันไม่มีรัก…” เพลงนี้เสียงดนตรีแบบอิเล็คโทรนิคส์เข้ากันกับกีตาร์โปร่งได้เป็นอย่างดี,  “อย่าห่วงเลย” เสียงของเจ้นั้นมีความแปลกและเท่อยู่ในตัว เสียงกีตาร์ในเพลงช่วยเสริมประโยคที่บอกว่า เวลาที่ผู้ชายร้องไห้นั้น ..เพียงแค่อ่อนไหว ไม่ได้แปลว่าอ่อนแอ..” ได้ดีทีเดียว, “เกี่ยวกับเรา” น่าจะเป็นเพลงที่คนส่วนใหญ่รู้จัก และยังพอได้ยินอยู่บ้างตามหน้าปัดวิทยุ คงไม่ต้องบรรยายถึงความเท่และเพราะของเพลงนี้มากมาย,  “Dream” ใช้ความเป็นอิเล็คทรอนิคส์ร็อคจังหวะกระฉับกระเฉงเป็นตัวดำเนินเรื่อง  ความรักไม่ใช่การฉุดรั้ง แต่กลับเป็นการพาเขาออกไปตามหาสิ่งที่ฝันด้วยกัน อย่างในเพลงพูดเอาไว้, “อย่าปล่อยให้ใจ” เสียงแหบพร่าของนิมิตรคลอไปกับเสียงกีตาร์โปร่ง พลางเล่าถึงการเพ่งมองชีวิต ที่บอกว่าไม่ว่าเราจะพบเจอกับสิ่งใด อย่าปล่อยให้ใจหลงไหลไปกับสิ่งที่ทำร้ายตัวเราเอง, เหมือนกับ “Wind I” และ “Wind II”  ที่เปรียบชีวิตกับความรักนั้นเหมือนลม ไม่สามารถกักขังไว้ การปล่อยมันพัดไปอย่างเป็นอิสระเป็นสิ่งที่ดีที่สุด, “ไม่ใช่แค่ฟ้า” เพลงป๊อบจังหวะเชื่องช้า เสียงของอุ๋ยกับเพลงเศร้าเข้ากันอย่างเหมาะเจาะ,  “คงนาน” เป็นเพลงรักที่ผมชอบมากที่สุดในอัลบั้ม เสียงร้องแบบใช้ลมของอุ๋ยในเพลงนี้น่าสนใจมาก ร้องน้อยๆ แต่กลับให้ความรู้สึกที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหมองเศร้า, “Hmm” เพลงรักส่วนใหญ่มักถูกอธิบายเสียยืดยาว แต่เพลงนี้กลับ ใช้เพียงแค่คำไม่กี่คำมาเขียนเป็นเนื้อร้อง แต่บอกได้ว่าความรู้สึกที่มีนั้นมากมายขนาดไหน, ปิดท้ายอัลบั้มด้วย “Na Na Na” แค่เสียงกีตาร์โปร่งและเสียงฮัม นานานานา เหมือนพาเรากลับมาถึงฝั่งอย่างเป็นสุข เมื่อแผ่นซีดีเล่นจบ

อย่างที่เคยพูดไป หลายครั้งที่เพลงดี แต่ไม่ดัง และชีวิตก็ยังต้องดำเนินต่อไป การแยกย้ายของวงมักเกิดขึ้นเป็นธรรมดา, เจ้-วีรภัทร์ หายไปจากวงการเพลงอย่างไม่ทราบข่าวคราว, นอกจากงานพิธีกร อุ๋ย-ทัศรินทร์ ยังมีโอกาสมาร่วมแจมร้องเพลง Road Ahead และ Around The World ใน Fin Digital Age อีกครั้ง, กบ-นิมิตร ยังทำงานเบื้องหลังอย่างต่อเนื่อง ทั้งงานเพลงและรายการทีวี “รอยเท้า ความฝัน ผู้คน ดนตรี” ร่วมกับคู่ชีวิตอย่างวรรธนา วีรยวรรธน ก่อนจะเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่อินเดียระหว่างถ่ายทำรายการ เมื่อปีที่ผ่านมา

แน่นอนคงไม่มีงานใหม่จาก The Fin ให้ได้ฟังอีกต่อไป ไม่มีการรวมตัวกันเหมือนอย่างที่ผมอยากให้เป็น ทุกอย่างกลายเป็นอดีตอย่างสมบูรณ์แบบ และแม้ครีบของดนตรีอิเล็คทรอนิคส์ป๊อบอย่าง The Fin จะสะบัดให้วงการเพลงสั่นไหวเพียงระดับหนึ่งในช่วงเวลานั้น แต่มันยังให้ผิวทะเลของการฟังเพลงของหลายคนกระเพื่อมอยู่จนถึงทุกวันนี้ หลายเพลงของ The Fin ยังคงถูกหยิบมาเปิด, หยิบมา cover อยู่ คล้ายกับว่าแม้ไม่มีเพลงใหม่ แต่เพลงเก่ายังคงมีคนฟังอยู่ และถ้าทุกท่านอ่านบทความนี้จบแล้วไปหา The Fin มาฟัง ผมเองก็คงดีใจไม่น้อย

(สามารถอ่าน Music Side B แผ่นอื่นๆได้ที่ https://www.dooddot.com/tag/music-side-b/)

Writer: Daosook Panyawan