ถ้าผมโดนถามว่าอาหารที่เราทานกันเคยนึกกันบ้างมั้ยครับว่าเนื้อ, นม, ผักและผลไม้มาจากไหนบ้าง ผมก็คงตอบไปอย่างเคยชินว่ามาจากคนปลูกคนเลี้ยง ตลาดแถวบ้าน และสวนฟาร์มต่างๆ แล้วรู้มั้ยว่าเราสัตว์เหล่านั้นถูกเลี้ยงมาให้เป็นอาหารได้อย่างไร ผมคงนิ่งไปพักนึงพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ

ครั้งแรกที่ได้เห็นผลงานเรื่องใหม่ Silver Spoon (Gin no Saji) เล่มนี้จากนักวาดการ์ตูนที่ผมชื่นชอบ คุณอาราคาวะ ฮิโรมุ ผมคิดดูถูกเล็กๆในใจว่า “หึ การ์ตูน เกี่ยวกับโรงเรียนสอนการเกษตร อย่างนี้มันจะน่าสนุกตรงไหน” แต่แล้วก็ติดมือผมกลับมาบ้านด้วย พอได้อ่านก็ต้องร้องออกมาว่า “โอ้โห… สนุกมาก! ไม่น่าเชื่อว่าการ์ตูนเกี่ยวกับโรงเรียนการเกษตรมันจะสนุกขนาดนี้” รู้สึกอยากขอโทษคุณอาราคาวะเลยที่ดูถูกก่อนหน้านี้ เสน่ห์อย่างนึงของการ์ตูนเรื่องนี้คือให้ทั้งความรู้เกี่ยวกับสิ่งที่เราทาน ชีวิตเกี่ยวกับชาวไร่และคนทำฟาร์ม และมุมมองเกี่ยวกับความเป็นอยู่ของชาวไร่ จริงๆการ์ตูนเกี่ยวกับเกษตรกรไม่ค่อยจะมีให้เห็นสักเท่าไหร่

เรื่องเริ่มจาก ฮะจิเคน ยูโงะเด็กนักเรียนม.ปลายที่ มาจากโรงเรียนเตรียมชินซัทสึโบะโระจู (ในเมืองซัปโบะโระ) แต่กลับมาเข้าโรงเรียนการเกษตรเอโสะโนะด้วยเหตุผลว่ามีหอพักอยู่และไม่ได้กลับบ้าน ไม่มีความรู้ทางด้านการเกษตรมาก่อน แต่ด้วยความที่ตอนอยู่โรงเรียนเตรียมฮะจิเคนเป็นเด็กที่โดนคาดหวังสูงจากทางบ้าน เลยทำให้เค้ากลายเป็นคนจริงจังกับทุกอย่างรอบๆตัว เลยทำให้เพื่อนๆส่วนใหญ่ที่เป็นลูกหลานของชาวเกษตรรู้สึกว่าเค้าเป็นคนน่าสนใจ แต่ตัวฮะจิเคนเองกลับรู้สึกว่าตัวเองปะหลาดที่ตัวเองไม่ได้มีจุดมุ่งหมายเหมือนคนอื่นๆ เค้า แต่ฮะจิเคนก็ต้องปรับตัวตื่นเช้าตี 4 มาทำงานฟาร์ม การเปลี่ยนวิถีชีวิตแบบสุดขั่ว จึงเป็นจุดเริ่มต้นแห่งเรื่องวุ่นๆ ในการ์ตูนเรื่องนี้

ขอเล่าเกี่ยวกับผู้เขียนคนนี้หน่อยนะครับ คุณอาราคาวะ ฮิโรมุ ได้ประกอบอาชีพเกษตรกรที่ฮอกไกโดอยู่เป็นเวลา 7 ปีก่อนหน้าที่จะมาเป็นหนักเขียนการ์ตูน ทั้งเลี้ยงวัว ปลูกผัก วิ่งหนีหมี ถูกกระรอกปั่นหัว ทำงาน 7 วันต่อสัปดาห์ 365 วันต่อปี เป็นงานที่โหดที่มีแต่เรื่องทรมารเต็มไปหมด “ไม่มีน้ำก็กินนมแทนก็ได้นี่” ใช้ชีวิตเป็นรากหญ้าจนเธอต้องเขียนเรื่องเกี่ยวกับชีวิตของเธอซึ่งเกษตรกรที่ต้องมาอยู่ในเมืองโตเกียวอีกเล่มนึงชื่อว่า Hyakushou Kizoku หรือชื่อภาษาไทยว่า”รากหญ้าบรรดาศักดิ์” ซึ่งสนุกอีกเหมือนกัน

หลังจากอ่านการ์ตูนเรื่องนี้ (ซึ่งออกมา 4 เล่ม และยังไม่จบนะครับ) ผมได้รู้ความหมายของอาหารมากขึ้น เริ่มเข้าใจการเกษตรขึ้นมาบ้างและชีวิตของพวกเค้าซึ่งพยายามทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด และอะไรที่ทำให้ความเรียบง่ายอย่าง ตอกไข่ไก่ดิบลงบนข้าวสวยญี่ปุ่นร้อนๆราดด้วยโชยุ(ซีอิ๊วญี่ปุ่น)แล้วคนให้เข้ากัน อร่อยได้อย่างมีความสุข

เมื่อไหร่บ้านเราจะมีการ์ตูนเกี่ยวกับชาวไร่ (ที่ไม่ดราม่า) บ้างนะ ชักจะอยากดูแล้วสิ

(สามารถอ่านเรื่องอื่นๆ ได้ที่ https://www.dooddot.com/tag/cartoon/)

pobe.m